Dworak Kazimierz

Dworak Kazimierz ( 1905- 1981) urodzony w chłopskiej rodzinie 23 stycznia 1905r. Pochodził z Masłowa koło Śremu. Syn Leonarda i Franciszki z Bartkowiaków. W 6 roku życia stracił tragicznie ojca, co pozostawiło głęboki ślad w jego psychice. Z matką, która powtórnie wyszła za mąż, przeniósł się na Śląsk i tam ukończył szkołę powszechną praz rozpoczął naukę gimnazjalną w Recklinghausen.

Po śmierci matki powrócił w 1920r. do Polski i kontynuował naukę w Gostyniu (w latach 1921-1927), dzięki pomocy kilku tutejszych obywateli, a zwłaszcza wielkiego społecznika ks. Franciszka Olejniczaka, dyrektora gostyńskiego gimnazjum. Umieszczony został w konwikcie Księży Filipinów. Maturę złożył w Gostyniu 9 czerwca 1927r. Studia w seminarium rozpoczął 1 lutego 1928 r.

Święcenia kapłańskie przyjął 12 czerwca 1932r. w katedrze poznańskiej z rąk kard. A. Hlonda. Pracę duszpasterską rozpoczął na wikariacie w Grabowie nad Prosną od 1 lipca 1932r. natomiast 1 lipca 1933r. został przeniesiony do Pniew. W 1935r. objął wikariat w Środzie. Ksiądz wikariusz cieszył się ogólnym zaufaniem młodzieży, której poświęcał wiele godzin swego wolnego czasu, spełniał też punktualnie i z należytą godnością funkcje kapłańskie w kościele, a jego kazania świadczyły o pilnym przygotowaniu sie i były głoszone z powagą i zapałem.

Na kolejnym wikariacie w Krotoszynie( od 1 kwietnia 1936r.) przygotował się do egzaminu proboszczowskiego. Z tej okazji otrzymał w październiku 1937r. opinię od dziekana z Kobylina, że przez cały czas pobytu w krotoszyńskiej parafii prowadził się wzorowo i gorliwie poświęcał duszpasterstwu.

Zmienione warunki istnienia i działalności Kościoła Katolickiego na ziemiach polskich pod okupacją niemiecką sprawiły, że niedługo cieszył się z samodzielnej pracy duszpasterskiej w parafii Rusko, której administratorem został 1 kwietnia 1939r. Gdy 30 listopada 1939r. wracał z Poznania, gdzie w parafii Św. Michała pomagał w słuchaniu spowiedzi, dowiedział się w Jarocinie, że gestapo zamierza go aresztować. Nie pojechał więc do Ruska, lecz wrócił do Poznania i stąd 20 grudnia 1939r. przedostał się do Generalnego Gubernatorstwa. Obawa przed aresztowaniem sprawiła, że i tam ukrywał się, często zmieniając miejsce pobytu. Pomagał wszakże w duszpasterstwie parafialnym między innymi w Skierniewicach, Jędrzejowie, Korczynie Starym, Wiślicy, Kocicy i Jurkowie. W 1944r rezydował w Częstochowie, skąd powrócił do Wielkopolski na pierwszą wieść o jej wyzwoleniu.

Na podstawie tymczasowej nominacji objął 8 marca 1945r. administrację parafii w Noskowie wraz z obowiązkami wikariusza substytuta parafii w Potarzycy. Gdy przeprowadzono stabilizację w obsadzaniu stanowisk kościelnych, otrzymał probostwo w Lusowie z dniem 15 listopada 1945r. Prowadził jednocześnie duszpasterstwo przy kościele sukursalnym w Przeźmierowie, przygotowując ten ośrodek do utworzenia samodzielnej parafii.

15 grudnia 1965r. został proboszczem w Konojadzie, gdzie duszpasterzował i kierował parafią do 1 października 1978r. Wtedy bowiem przeszedł w stan spoczynku, lecz nadal mieszkał na probostwie konojadzkim. Po dwutygodniowym pobycie w szpitalu kościańskim zmarł 24 października 1981r. Emerytowany proboszcz konojadzki, zmarł w 49 roku kapłaństwa i 77 roku życia. Został pochowany w Konojadzie.

Informacja z ,, Miesięcznika Katolickiego Archidiecezji Poznańskiej”- Nr 4/1983

Oprac. ks. Marian Banaszak