Boratyński Wacław
Boratyński Wacław (1908 – 1939), urodził się 28 sierpnia 1908 r. w Ryglicach w powiecie tarnowskim jako syn budowniczego Leona i Julii z domu Piotrowskiej. Rychło stracił ojca, który zginął podczas I wojny światowej. Opiekunów znalazł wtedy w starszym rodzeństwie, gdyż matka musiała ciężko pracować na utrzymanie siedmiorga nieletnich dzieci.
Wacek był dzieckiem niezwykle spokojnym, nie sprawiał kłopotów wychowawczych. Już w wieku przedszkolnym rysikiem na tabliczce rysował konie i rycerzy w zbrojach. Przypadek sprawił, że jego talent zauważył ks. Pabis (także rodem z Ryglic) z kongregacji o.o. filipinów w Głogówku k. Gostynia. Postanowił zaopiekować się biednym, lecz uzdolnionym chłopcem. Młodego przybysza z Małopolski wnet zapisano do Gimnazjum Miejskiego w Gostyniu , gdzie uczył się w latach 1921-1928, i umieszczono w konwikcie (internacie) na Świętej Górze. Tutaj zachęcony przez profesora geografii i utalentowanego rysownika Władysława Kołomłockiego, doskonalił z roku na rok swój talent plastyczny. Zdał maturę w 1928r. w Gimnazjum w Gostyniu. Następnie podjął studia w Szkole Przemysłu Artystycznego w Krakowie. Po zaaklimatyzowaniu się w nowym środowisku i zdobyciu określonej pozycji adeptów sztuk plastycznych, sprawnie operując różnymi technikami, młody Boratyński włączył się w 1929 roku do prac grupy artystów pod nazwą „Szczep Herbu Rogate Serce”, zorganizowanej przez rzeźbiarza Stanisława Szukalskiego. Rok później został pierwszym jego szczepowym. Stosowane do zwyczaju „szczepowców”, którzy występowali pod przybranymi imionami słowiańskimi lub pseudosłowiańskimi, Wacek przyjął przydomek „Pracowit z Ryglic”, podkreślając swój rodowód i artystyczną pracowitość. Tym też przydomkiem artysta sygnował swoje prace. Pod wpływem Szukalskiego Boratyński wypracował swój własny styl w technice rysunkowej. Powstał wtedy bogaty zbiór jego prac – przeważnie precyzyjnie wykonanych, rzeźbiarsko modelowanych rysunków ołówkiem, czasem kredką i sepią. Podejmował owe tematy z historii Polski i mitologii słowiańskiej oraz ze współczesności. Artysta przedstawił je z właściwą ‘’szczepowcom’’ fantastyką oraz skłonnością do alegorii i symboliki. Do cenniejszych prac Boratyńskiego z tego okresu należy zaliczyć m.in. takie rysunki jak: „Troska”, „Skarga”, „Ostatni dar dla Rzeczpospolitej” (tryptyk „Cecora”), „Łokietek Wygnaniec”, „Władysław Warneńczyk, „Batory”, „Zaniedbany ogień”, „Młodość” (symboliczny autoportret z lat chłopięcych), „Idealista”, „Polowanie z chartami”, „Obłuda”, „Przyziemskie pragnienia”, „Witeź”, „Pierwszy i ostatni z rodu”, „Heretyk”. Dzieła swoje wystawiał z „szukalszczykami” w Krakowie, Katowicach, Warszawie, Poznaniu, Łodzi, Lwowie, Zakopanem, Bydgoszczy oraz za oceanem w Chicago (1933,1938). Twórca pisał także artykuły do wydawanego przez szukalszczyków czasopisma „Krak”, a w 1932 roku był nawet jego redaktorem. Ulubioną techniką, jaką posługiwał się Boratyński, był rysunek ołówkiem. Doskonale władał również piórkiem, kredką, akwarelą. Tą ostatnią techniką odtwarzał głównie krajobraz Podkarpacia – ulubionych stron rodzinnych. Dużo czasu poświęcał artysta sztuce użytkowej – projektowaniu i wykonywaniu polichromii. Od 1935r. współpracował z Księgarnią św. Wojciecha w Poznaniu, dla której przygotowywał projekty okładek i ilustracje. W 1937 uzyskał I nagrodę w konkursie Ministra Poczty i Telegrafu na serię znaczków pocztowych o tematyce historycznej. Nieobjęty mobilizacją w 1939 roku, brał ochotniczo udział jako oficer rezerwy w wojnie obronnej. Zmarł na skutek odniesionych ran 25 września 1939r. w szpitalu polowym we Lwowie.
Informacje: Czub R., Dudek A. Nowa Gazeta Gostyńska nr 36/2008, Wielkopolski słownik biograficzny.