Przybylska – Wołek Leokadia
Przybylska – Wołek Leokadia ( 1914-2007) urodziła się 26 listopada 1914 roku w Pogorzeli w powiecie krotoszyńskim, w kupieckiej rodzinie Aleksandra Przybylskiego (1890-1971) i Marii z Roszczaków, znanych działaczy niepodległościowych w okresie powstania wielkopolskiego.
W rodzinnym mieście ukończyła Szkołę Powszechną (1921-1925). W latach 1925-1933 uczęszczała do Gimnazjum w Gostyniu, gdzie zdała maturę w 1933 roku. Podjęła studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Poznańskiego; tam 15 IV 1939 otrzymała dyplom lekarza medycyny, a także odbyła staż podyplomowy w Klinice Położniczo-Ginekologicznej (1 VIII-15 XI 1939) oraz kurs ratownictwa sanitarnego w obronie przeciwlotniczej i przeciwgazowej dla lekarzy med. (12-17 VI 1939).
Wybuch II wojny światowej zastał ją w Poznaniu, gdzie przeżyła bombardowanie miasta 1 IX 1939. Po zwolnieniu przez władze okupacyjne pracowników polskich tamtejszej Kliniki, udała się na krótko do Pogorzeli, stamtąd wysiedlona została z rodziną do Łaskarzewa. Tam wykonywała praktykę lekarską na podstawie zezwolenia Izby Lekarskie w Krakowie (15 II 1940) i Izby Lekarskiej Warszawsko-Białostockiej w Warszawie (21V 1940). Na początku 1940 została wraz z ojcem zaprzysiężona w Izdebnie przez komendanta ZWZ rejonu Łaskarzew-Wieś ppor. rez. Stefana Łuczyńskiego do pracy konspiracyjnej i otrzymała pseud. „Gilza”. Włączyła do niej także przybyłego do Łaskarzewa w kwietniu 1941 męża Józefa oraz swoje rodzeństwo: Ignacego i Helenkę. W czasie epidemii duru plamistego (1942- 1943) kierowała tamtejszym szpitalem epidemicznym.
Po wyparciu okupantów niemieckich w lipcu 1944 i znalezieniu się Łaskarzewa w strefie przyfrontowej, pozostała tam do końca wojny, praktykując następnie jako lekarz rejonowy i kierownik Ośrodka Zdrowia (do 1 IX 1946). Wraz z przeniesieniem męża na Kociewie, do Świecia n./W., znalazła zatrudnienie jako kontraktowy lekarz ogólny w Domu Małych Dzieci p.w. św. Jana (1 XI 1946-31 VII 1952), Państwowym Domu Dziecka ( 1 XII 1946-31 VIII 1948 ), Państwowym Domu Młodzieży ( 1 III-31 VIII 1948) , jako nauczyciel higieny i lekarz szkolny w Państwowej Średniej Szkole Zawodowej Rolniczej ( 20 XI 1947-30 iv 1948) oraz jako lekarz psychiatra – asystent w Szpitalu Psychiatrycznym ( 1 V 1948-31 VIII 1952). Uchwałą Rady Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej w Gdańsku, na podstawie pracy Leczenie alkoholizmu nałogowego antabusem, otrzymała 14 VI 1951 tytuł dra. med. (promocja 23 Vi 1951). Wraz z mężem przeniosła się 1 IX 1952 do Państwowego Szpitala dla Nerwowo i Psychicznie Chorych w Kocborowie k. Starogardu Gdańskiego na stanowisko ordynatora. Uprawnienia emerytalne uzyskała 1 IV 1975, pracując nadal na pełnym etacie do 31 XII 1977, a następnie w niepełnym wymiarze godzin (1978-1989). Na podstawie własnych spostrzeżeń i badań naukowych towarzyszących jej praktyce psychiatrycznej opracowała referat naukowy: Rozwój życia kulturalnego wśród pacjentów Szpitala w Kocborowie, wygłoszony na posiedzeniu Oddziału Gdańsko- Bydgoskiego Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego ( Kocborowo 22-23 IV 1967). Prócz obowiązków zawodowych angażowała się społ.: m.in. od 1954 w zarządzie Ligi Kobiet ( przew. Koła w Kocborowie); od 10 X1974 jako członek zwycz.. ZBoWid (nr leg. 14412); przew. Rejonowej Komisji Zdrowia ZBoWid (1977-1988); przew. Komisji Rewizyjnej NSZZ Solidarność Państwowego Szpitala dla Nerwowo i Psychicznie Chorych (1980). Była członkiem Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego, Związku Zawodowego Pracowników Służby Zdrowia ( od 1 XI 1947), PCK . W ramach pomocniczej służby wojskowej awansowana została na stopień ppor. WP (2001). Odbyła podróże (m.in. Algieria 1980, Francja 1976, Włochy 1984, ZSRR 1979.)
Zmarła 31 V 2007 w Gdyni i została pochowana 5 VI 2007 w grobie rodzinnym na przyszpitalnym cmentarzu w Koczorowie.
Posiadała odznaczenia: Krzyż Kawalerskiej Orderu Odrodzenia Polski (1977), Krzyż Partyzancki (1985), Krzyż Armii Krajowej (1996), Medal X-lecia PL (1955), Medal 30-lecia PL (1974 ), Medal 40-lecia PL (1984), Odznakę Tysiąclecia, odznaki honorowe: Zasłużonym Ziemi Gdańskiej (1972), Ligi Kobiet (1973), „Za wzorową pracę w służbie zdrowia” (1975), „Weterana walk o niepodległość „ (1995), medal „Za zasługi dla Starogardu Gdańskiego” (1981). Upamiętniona też została wpisem do „Księgi honorowej zasłużonych dla Starogardu Gdańskiego” (5 III 1981).
Od 1940 była zamężna za dr. med. Józefem Wołkiem (z o b.), z którym miała dwoje dzieci : Jacka (1945) i Aleksandrę (1946).
Biogram przygotowany przez córkę Aleksandrę Wołek z Gdyni