Kujawa Jan

Kujawa Jan ( 1911-1983) urodził się w Mieczewie koło Bnina 22 marca 1911r., w średniozamożnej rodzinie chłopskiej. Jego ojcem był Franciszek, a matką Magdalena z domu Szczepaniak. W 1917 r. rozpoczął naukę w miejscowej jednoklasowej Szkole Powszechnej, a od września 1922 r. pobierał nauki w Gimnazjum Miejskim w Gostyniu. Przez wiele lat był wychowankiem konwiktu Księży Filipinów na Św. Górze. Egzamin maturalny zdał w maju 1930r. Do Seminarium Duchownego w Gnieźnie zgłosił się w lipcu.

Był sodalisem w konwikcie O.O. Oratorianów. Święcenia kapłańskie otrzymał 15 czerwca 1935r. Do końca sierpnia spełniał obowiązki kapelana w Zakładzie św. Olafa Sióstr Urszulanek w Lubocześnicy pod Pniewami. Od września rozpoczął pracę jako wikariusz w Wieleniu, a od 1 lipca 1936r., jako kapelan tamtejszego Zakładu św. Józefa Sióstr Rodziny Maryi. Od 1 marca 1939r. został wikariuszem w Rozdrażewie.

Początek wojny zastał go w Kórniku, ale już 1 października powrócił do Rozdrażewa. Pierwszy raz został aresztowany 10 listopada, ale już po dwóch dniach zwolniono go. Ponownie aresztowany 12 marca 1940r. został internowany w Bruczkowie, a 15 sierpnia przewieziony do obozu koncentracyjnego w Buchenwaldzie. Od 8 grudnia tego roku, aż do wyzwolenia 19 kwietnia 1945r. był więziony w obozie w Dachau i oznaczony numerem 21883; pracował tam w komandzie,, Feldafing,,. Po wyzwoleniu, ponad rok pracował wśród Polaków przebywających w Niemczech.

Po powrocie, 15 grudnia 1946r., został powołany na wikariat w Koźminie. Pierwsza jego samodzielna placówką duszpasterską była parafia w Rosku, w dekanacie czarnkowskim, którą zarządzał od 15 kwietnia 1947r. Równocześnie przeniesiono mu sąsiednią parafię w Gulczu, którą opiekował się aż do 1950r. Ksiądz kanonik Antoni Thiel, opiniując jako dziekan jego życie i pracę w związku z przystąpieniem do egzaminu proboszczowskiego, zaznaczył, że ,,interesuje się on wszystkimi nowymi sposobami duszpasterstwa, wprowadzając w czyn , co jest w jego parafii możliwe”; równocześnie podkreślił, że ,,jest koleżeński i chętnie służy wszystkim swoją pomocą”.

Proboszczem w Mokronosie został od 1 grudnia 1961 r. W czasie swojej długoletniej pracy, był tam 22 lata, podjął szereg prac remontowych przy kościele parafialnym. Bardzo gruntownie zajął się odremontowaniem kościoła filialnego pod wezwaniem św. Rozalii w Serafinowie.

Cechowało go wielkie umiłowanie modlitwy i sumienność w pracy kapłańskiej; był człowiekiem żywej wiary. Zmarł 5 lutego 1983 r. w szpitalu w Koźminie. Uroczystościom pogrzebowym, które odbyły się 9 lutego w Mokronosie, przewodniczył ks. bp Tadeusz Etter.

Spoczął na cmentarzu przy kościele parafialnym.

Informacje z ,,Miesięcznika Kościelnego Archidiecezji Poznańskiej- Nr 7-8/ 1984r. Oprac. ks. Konrad Lutyński.