Krynicki Zbigniew

Krynicki Zbigniew (1916 - 1935) urodził się 20 sierpnia 1916 r. w Podzamczu k.Garwolina, rodzice: Konstanty i Ludwika z d. Wojciechowska. Szkołę powszechną ukończył w 1926r. Do Gimnazjum w Gostyniu uczęszczał w latach 1926-1935, gdzie zdał maturę w 1935r. W czasie nauki szkolnej mieszkał u p. M. Kolińskiego na ul. Zielonej 14. W latach 1935 - 36 z braku środków finansowych utrzymywał się z korepetycji, przygotowując kilku uczniów do matury. W lipcu 1936 roku został przyjęty z wysoką lokatą do Podchorążych Sanitarnych (XV Promocja), co umożliwiło mu podjęcie studiów lekarskich na Uniwersytecie Warszawskim.

Do września 1939 roku zaliczył 3 lata studiów. Wojna 1939 roku zastała go na uczelni. Jako podchorąży zawodowy i student Wydziału Lekarskiego otrzymał rozkaz wyjazdu z Warszawy do Sokółki k. Grodna, gdzie 02 września 1939 roku otrzymał przydział do szpitala polowego nr 303. Szpital ten rozpoczynał właśnie mobilizację (gromadzenie ludzi, transportu, broni, żywności itp.), miał bowiem dołączyć do swojej dywizji w Brześnicy nad Bugiem, lecz dworzec kolejowy został już zbombardowany przez lotnictwo niemieckie i została zerwana wszelka łączność. Komendant szpitala wydał więc rozkaz wymarszu taborem konnym. Brak jednak informacji i wszelkiej łączności sprawił, iż 15.09.1939 r. z rozkazu komendanta szpitala, wraz z ppor. A. Naumikiem i jednym z żołnierzy został wysłany konno do Brześcia dla nawiązania kontaktu z dowództwem „macierzystej” dywizji. Nigdy tam jednak nie dotarł – 17.09.1939 roku został wraz z kolegami pochwycony przez ukraińsko – białoruską bandę i skazany na śmierć. Od wykonania wyroku uratowały ich regularne oddziały Armii Czerwonej, które zagarnęły również szpital 303. Udało mu się uniknąć internowania przez oddziały Armii Czerwonej, jak też niewoli w obozie jenieckim. W pierwszej dekadzie października dotarł do Warszawy, gdzie wraz z innymi znalazł zatrudnienie w Wojennym Szpitalu Ujazdowskim na Oddziale Chirurgicznym. Pracował tam do 31.03.1940 roku, tj. do reorganizacji szpitala i przyjęcia go przez PCK. Po otrzymaniu karty demobilizacyjnej zaczął pracować w Miejskich Kolumnach Dezynfekcyjno – Kąpielowych. W Warszawie panowała wtedy epidemia tyfusu plamistego. Pełnił funkcję dezynfektora i kontrolera sanitarnego. Wczesną wiosną 1941 roku podjął z kilkoma kolegami nieudaną próbę przedostania się do Wojska Polskiego we Francji. W Nowym Targu bowiem – po długim oczekiwaniu na kontakt – okazało się, że poprzednia grupa forsujących granicę została rozproszona przez Niemców, a przewodnik zabity. Jeszcze w listopadzie 1939 roku wstąpił do ZWZ, później Armii Krajowej, organizując własną komórkę konspiracyjną. W kwietniu 1942 roku wyjechał do Biłgoraja, gdzie – zatrudniony jako młodszy asystent – pracował do stycznia 1945 roku, oczywiście z przerwami związanymi z jego działalnością konspiracyjną. W Biłgoraju pełnił kolejno funkcje: zastępcy lekarza Obwodu Armii Krajowej, przejściowo szefa BiPu, zastępcy komendanta Szpitala Leśnego w Puszczy Solskiej, lekarza Obwodu Armii Krajowej, cały czas biorąc udział jako lekarz w doraźnych akcjach oddziałów partyzanckich Inspektoratu Zamojskiego, m. In. Oddz. „Wira”. W czasie zakrojonej na wielką skalę akcji pacyfikacyjnej znanej pod nazwą „Strumwind” I i II, zmierzającej do zniszczenia największych grup partyzanckich skupionych w południowej części Lubelszczyzny, kiedy to oddziały niemieckie, po przegrupowaniu dywizji zamknęły pierścieniem Puszczę Solską, pozostając w okrążeniu, bierze udział w sławnej bitwie pod Osuchami i w przełamaniu okrążenia. W czasie bitwy pod Osuchami dał przykład odwagi osobistej o wiernej przyjaźni, wracając, już po przebiciu się z okrążenia, z powrotem kontrolowanego przez Niemców obszaru, w poszukiwaniu zaginionej siostry przyjaciela dr Radwana – Lucjana Kopcia – „Ksantypy”. Następnego dnia – powrócił znów z kolegami w rejon kotła niemieckiego w poszukiwaniu rannych, których tam pozostawiono w ukryciu. Odnalezionym uratowano życie. Jesienią 1944 roku – przyjęty na V rok studiów Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu MariiCurie – Skłodowskiej w Lublinie- podejmuje przerwane na blisko 5 lat studia medyczne i w sierpniu 1945 roku uzyskuje absolutorium. Od września 1945 roku do marca 1946 roku pracuje w Lubelskiej Izbie Zdrowia jako sekretarz redakcji czasopisma lekarskiego „Medycyna Kliniczna i Społeczna”. Pracuje kolejno jako: mł. asystent oddziału chirurgicznego Szpitala Powszechnego w Przemyślu, mł. asystent na oddziale chirurgicznym Szpitala Dziecięcego w Lublinie. W końcu roku 1946, przenosi się do Wrocławia, gdzie pracując jako mł. asystent Miejskiego Szpitala Bonifratrów, zdaje kolejne egzaminy dyplomowe, uzyskując dyplom lekarza medycyny na Wrocławskiej Akademii Medycznej 09.08.1950 roku. Od stycznia 1951 roku do końca 1958 roku pracuje jako asystent oddziału ortopedycznego w Szpitalu Wojewódzkim. Niezależnie od tego, od 1.11.1948 roku pracuje w ówczesnym Zakładzie Leczniczo – Wychowawczym dla dzieci kalekich (przekształconym następnie w Sanatorium Rehabilitacyjno Ortopedyczne, a potem w Specjalistyczny Zespół Rehabilitacyjny), gdzie od 1953 roku pełnił funkcję asystenta, a potem do czasu przejścia na emeryturę – ordynatora i dyrektora. W 1953 roku uzyskuje specjalizację I stopnia z zakresu chirurgii ogólnej, w 1956 roku – specjalizację II stopnia z zakresu ortopedii i traumatologii, w 1958 roku – specjalizację II stopnia z zakresu rehabilitacji. W latach 1952 -1969 prowadził wykłady i zajęcia specjalizacyjne w Wyższej Szkole Wychowania Fizycznego dla studentów specjalizujących się w zakresie rehabilitacji. W 1967 roku uzyskał stopień doktora nauk medycznych. Od maja 1960 roku do 1989 pełnił funkcję specjalisty wojewódzkiego do spraw rehabilitacji na terenie miasta i województwa wrocławskiego i opolskiego. Był członkiem wielu towarzystw naukowych (Polskie Towarzystwo Lekarskie, Polskie Towarzystwo Ortopedyczne i Traumatologiczne, Polskie Towarzystwo Chirurgiczne, Polskie Towarzystwo do Walki z Kalectwem, którego był założycielem). W 1985 roku uzyskał honorowy tytuł: Zasłużony dla zdrowia Narodu. Działalność konspiracyjną zakończył w stopniu porucznika. W roku 1985 roku Prezydent Rzeczpospolitej Polskiej na Uchodźctwie nadał mu stopień kapitana w korpusu oficerów służby zdrowia, oraz odznaczył go za zasługi położone na polu bitwy podczas II wojny światowej Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami. Był autorem i współautorem blisko 200 publikacji naukowych. Zbigniew Krynicki zmarł 19 kwietnia 1995 roku we Wrocławiu.

Informacje ze strony internetowej Biłgoraja i po rozmowie telefonicznej z żoną p. Elwirą Krynicką z Wrocławia