Gulczyński Kazimierz

Kazimierz Gulczyński urodził się 10 marca 1922 roku w Świerczynach w powiecie brodnickim nad Drwęcą. Do Szkoły Powszechnej uczęszczał w Brodnicy, której 7 oddział ukończył w Piaskach ( pow. gostyński) dokąd przeprowadził się z rodzicami.

Kontynuował naukę w Gimnazjum Ziemi Gostyńskiej w Gostyniu. Z chwilą wybuchu wojny miał rozpocząć klasę czwartą. Należał do ZHP mając stopień ćwika. Był na obozie harcerskim w Jurgowie ( 1938) w Tatrach oraz w Starym Oleksińcu na Wołyniu (1939). Komendantem pierwszego obozu był Pflanz (późniejszy agent niemiecki), komendantem drugiego filipin o. Szczerbiński.

W październiku 1939 r. rozstrzelano w Gostyniu dyrektora Gimnazjum prof. Leona Kapcię i polonistę prof. Romana Weissa. To wydarzenie miało decydujący wpływ na dalszy wybór drogi życiowej Kazimierza – zwieńczony studiami polonistycznymi ukończonymi w roku 1950 na Uniwersytecie Poznańskim.

W czasie okupacji pracował jako robotnik rolny, a następnie przymusowo wywieziony do Niemiec pracował w Zakładach Kruppa. Po powrocie do Polski w lutym 1945 przymuszony do prac fortyfikacyjnych pod Lesznem i Zduńską Wolą. Po wyzwoleniu w kwietniu 1945 roku powrócił do gostyńskiego gimnazjum, by zdać małą maturę. W ciągu następnego roku w trybie przyspieszonym ukończył LO w Gostyniu złożeniem egzaminu dojrzałości (opiekun prof. Rybski). Abiturientów było dwunastu. Wśród nich prof. Maria Kruszka, późniejsza polonistka w liceum gostyńskim. Licealne przyjaźnie przetrwały do dziś ( np. z Romanem Portalskim). W czasie studiów od 1947 r. pracował jako nauczyciel w oświacie dla dorosłych, za którą otrzymał wyróżnienie od Prezydenta miasta Poznania.

W 1950 roku rozpoczął pracę polonisty w Liceum Mechaniczno-Elektrycznym w Poznaniu. W 1953 r. przeszedł do pracy do Technikum Pocztowego przy ulicy Śniadeckich, a potem do Technikum Łączności najpierw przy ul. Kościuszki, a później. przy ul. Naramowickiej. W roku 1967 został następcą dyrektora ds. pedagogicznych i tę funkcję pełnił do przejścia na emeryturę w roku 1982. W czasie czynnej pracy zawodowej współpracował z Kuratorium Oświaty i Ośrodkiem Metodycznym, będąc autorem dwóch publikacji o tematyce wykorzystania środków audiowizualnych w klasopracowni polonistycznej. Trzecia publikacja to wspomnienia o prof. Romanie Weissie, zgłoszona na konkurs do Tygodnika Powszechnego. Kolejna dotyczyła Poznańskiego Czerwca 1956 roku wyróżniona w konkursie ogłoszonym przez Przewodnik Katolicki w 2006 r. Jest także autorem jubileuszowego wydania monografii Zespołu Szkół Łączności im. Mikołaja Kopernika w Poznaniu, przygotowanej na 40- lecie szkoły ( 1986). Członek Związku Nauczycielstwa Polskiego do roku 1980, następnie wstąpił do NSZZ „ Solidarność’’, któremu pozostaje wierny do dnia dzisiejszego.

Za swoją pracę był kilkakrotnie nagradzany : Honorową Odznakę m. Poznania, Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, dwukrotnie nagrodami Ministra Oświaty, wyróżnieniem Rady Postępu Pedagogicznego, Złotą Odznaką Pracownika Łączności, Złotą Odznaką ZNP, Złotą Odznaką Ochotniczych Hufców Pracy. Cenną pamiątką jest dla niego podziękowanie otrzymane z rąk Janusza Pałubickiego, przewodniczącego Zarządu Regionu Wielkopolska NSZZ „Solidarność’’ za zaangażowanie w strukturach opozycji w okresie stanu wojennego. Nigdy nie należał do żadnej partii.

Po przejściu na emeryturę pracował nadal jako nauczyciel do 1992 roku. W ramach Klubu Inteligencji Katolickiej „Odrodzenie’’ wygłosił na Świętej Górze w Gostyniu wykład- wspomnienie o ks. Franciszku Olejniczaku, założycielu Gimnazjum gostyńskiego, współpracując ze wspomnianą już koleżanką Marią Kruszkówną.

Wspomnienia wysłuchała i spisała córka Barbara.